آئین مستان

تو شكوفه تو بهار ، تو همه دار و ندار

می آیی بدست می گیری ذوالفقار

از همه دل می بری ، هممونو می خری

می دونم كرب و بلامون می بری

سبد سبد گل یاس ، با گریه و با احساس

آقا بیا آقا بیا، بیا به جونِ عباس

انتَ فی قَلبی یا ابا صالح ...

میون این زمونه،فقط این جرممونه

که شدیم برا نگاهت دیوونه

منم و درد و بلا، تویی و جود و سخا

راضی شو منم برم باشهدا

دلم چه بی قراره ، منتظرِ نگاره

جز دیدنت،جز دیدنت،آرزویی نداره

انتَ فی قَلبی یا ابا صالح ...

میون این زمونه،فقط این جرممونه

که شدیم برا نگاهت دیوونه

منم و درد و بلا، تویی و جود و سخا

دوست داریم همه باهم بریم کرب وبلا

دلم چه بی قراره ، منتظرِ نگاره

جز دیدنت،جز دیدنت،آرزویی نداره

انتَ فی قَلبی یا ابا صالح ...

نیمه شعبان شد و دلم شیدا شد

سر و کله ی این گدا بازم پیدا شد

دلم چی کشیدی

باید که چشمات به در بدوزی

خدا رو چه دیدی

شاید آقامون دیدیم یه روزی

میون این سینه ها شور غوغا داریم

آی عاشقا مگه ما چند تا آقا داریم

گل نرگس، گل نرگس

صبح ظهور تو رو می بینیم یا نه

به خاطر زهرا بیا برای ما نه

تو آقا صدام کن

صدای من نمی رسه به جایی

میاد هر جا باشه

فقط به من بگو آقا کجایی

برای تو چشایی مثل دریا داریم

آی عشقا مگه ما چند تا آقا داریم

گل نرگس، گل نرگس

به دور شمع رخت شدم پروانه

دیده به رهم تا بیای چه بی صبرانه

برا من سواله

چجوری با حجر تو تا می کنم

یه جون هست که اون رو

دو دستی تقدیم شما می کنم

توسلی به تو با اسم سقا داریم

آی عشقا مگه ما چند تا آقا داریم

گل نرگس، گل نرگس

صبح الست بود و خدا بی حساب داد

آرامشی به هستی در اضطراب داد

عشق آفرید و عالم و آدم خطاب کرد

بر هر که بوده فرصت یک انتخاب داد

با چارده ظهور، خدا پرده را گشود

من را به دست این دلِ خانه خراب داد

از من نبود حرفی و عشق از طُفیلشان

مشتی گرفت و خاک مرا پیچ و تاب داد

می خواست تا تبار مرا هم نشان دهد

آن جا به جای آب به خاکم شراب داد

انگور تاک های بهشتی رسیده بود

من تشنه بودم و به لبم جام ناب داد

من چون تو مست، مست تماشا شدیم ما

پیمانه نوش یوسف زهرا شدیم ما

باغ بهشت زمزمه ی او گرفته است

امشب که عطر نرگس شب بو گرفته است

امشب کلیم، خادم این طاق نصرت است

از دشتِ عرش نافه ی آهو گرفته است

یونس به دست مجمرِ اسپند بیاورد

یوسف خمیده دسته ی جارو گرفته است

رخصت نداده اند که جبریل هم رسد

یک گوشه در بغل سر زانو گرفته است

عیسی گلاب و آینه را چرخ می دهد

مریم به عرش چادر بانو گرفته است

حتی خلیل قبله ی خود گم نموده و

سر را به سوی آن خَم ابرو گرفته است

از شوق، صبر حضرت زهرا سر آمده

امشب اگر غلط نکنم حیدر آمده

بال جبریل غزل های مرا آوردند

بشکن ای نیل که موسای مرا آوردند

و شکوه دم عیسای مرا آوردند

دست بر سینه که آقای مرا آوردند

یک قدم مانده فقط تا ابدیت برسیم

آه، ای عشق کمک کن به هویت برسیم

هفت پشتم همگی زاده و مجنونِ شما

یازده قرن گذشت از غمِ گلگون شما

ما همه سوخته، خاکستر و دلخون شما

گردن غیرت این طایفه مدیون شما

هر که بی عشق تو سر کرده بمیرد بهتر

باغ عمرش دم پاییز بگیرد بهتر

دوش در حلقه ما قصه ی گیسوی تو بود

تا دلِ شب سخن از سلسله ی مویِ تو بود

سمت سجاده کمان خانه ی ابروی تو بود

کیمیا اندکی از خاکِ سر کوی تو بود

به فدای قدمت ای همه جان، ای همه تن

بگشا بند قبا تا بگشاید دل من

چشم هر کس به تو افتاده دگر مات شده

دیده ی روشنی از پرتو مشکات شده

نسل در نسل همه اهل کرامات شده

راوی معجزه ی آنیِ چشمات شده

چشم یعقوب سپید است نسیمی بفرست

مهربانی خودت را به یتیمی بفرست

ما نداریم کسی را تو کریمی بفرست

جلوه ی تازه ای از یارِ قدیمی بفرست

جمکران ساخته ای هم وطن ما باشی

تا پناهِ غم هر مرد و زن ما باشی

نقش لبخند خودت را به دل قاب بکش

شب شده سوسوی آرامش مهتاب بکش

از کویر عطش سینه ما آب بکش

قبله شو آینه در کاشیِ محراب بکش

وای بر ما اگز از عشق پریشان نشویم

بی ولای نفس ناب تو سلمان نشویم

می شود شادی آن قلب سپیدت باشیم

یار دعوت شده ی سفره عیدت باشم

یکی از پا به رکابان شهیدت باشیم

شده یک روز، شده شیخ مفیدت باشیم

یک دو خط هم بنویسی دلمان شاد شود

با نفس های گل فاطمه آباد شود

سی نفر یار نداری که پریشان نشوی

دم به دم ابر پر از اشکِ بهاران نشوی

از نگاه دل غفلت زده پنهان نشوی

خانه بر دوش ترین یار بیابان نشوی

یار تو خواب ندارد همه جا بیدار است

لب به لب پر شده از دغدغه ی دیدار است

چقدر تا دم بی تاب عبورت مانده

تا لب بام سحرگاه ظهورت مانده

بانویی خم شده در راه ظهورت مانده

روی دیوار و دری چشم غیورت مانده

قسمت می دهم ای آبروی شب بوها

دگر از راه بیا منتقمِ پهلوها